Τρίτη 14 Ιουλίου 2020

Tο πρώτο βραβείο στο κείμενο δημιουργικής γραφής του διαγωνισμού " Σκέφτομαι και δρω περιγράφω αυτό που ζω" σε μαθητές του 23ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας

   Η Διεύθυνση πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας με αφορμή τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιώσαμε όλοι λόγω της πανδημίας του κορονοιού και θέλοντας να δώσει διέξοδο στη δημιουργική έκφραση των παιδιών προκήρυξε τον διαδικτυακό διαγωνισμό με θέμα: «Σκέφτομαι και δρω περιγράφω αυτό που ζω». Το σκεπτικό του διαγωνισμού είχε να κάνει με τα συναισθήματα που βίωσαν τα παιδιά τις μέρες της πανδημίας και του αναγκαστικού εγκλεισμού στο σπίτι τους. Ο διαγωνισμός απευθύνονταν σε όλους τους μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, νηπιαγωγείων και δημοτικών και τα παιδιά μπορούσαν να εκφραστούν με κείμενα δημιουργικής γραφής, ποιήματα, συνεντεύξεις, ζωγραφική, τραγούδι, βίντεο, χορό και ό,τι άλλο ήθελαν.

 Το σχολείο μας συμμετείχε στον διαγωνισμό με έργα των μαθητών της πέμπτης τάξης. Οι μαθητές Τρέχα Άρτεμη- Μαρία και Τρέχας Παναγιώτης διακρίθηκαν στο κείμενο δημιουργικής γραφής  με το πρώτο βραβείο, το οποίο και παρέλαβαν στην ειδική τελετή βράβευσης που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 29 Ιουνίου στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας.

Γράφουμε για τον Covid 19


Ο κορονόσαυρος

Μια μέρα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ένα είδος δεινόσαυρου υπήρχε ακόμα και λεγόταν κορονόσαυρος. Αυτός ήταν το δέκατο ένατο είδος δεινόσαυρου, αλλά όμως δεν εξαφανίστηκε. Εκείνος ο κορονόσαυρος δεν άφηνε τους ανθρώπους να βγαίνουν έξω, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Επίσης, έπρεπε να είναι όλοι σε αποστάσεις των 1,5 με 2 μέτρων. Άμα τα έκανες αυτά μάλλον θα σε έβλεπε και θα σε σκότωνε. Όλοι μια μέρα ελπίζουν να πεθάνει αυτός ο δεινόσαυρος για να ξαναβρεθούνε όλοι πάλι μαζί.                                                                              

                                                   Παναγιώτης Τρέχας, τάξη Ε2

                                                  23ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας

Covid ο εξωγήινος

Μια Δευτέρα, που νόμιζα ότι ήταν σαν τις υπόλοιπες, ξύπνησα και έφαγα πρωινό. Λίγο πριν πάω  σχολείο άνοιξα την τηλεόραση και είδα στις ειδήσεις ότι ήρθαν οι εξωγήινοι. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ψέματα και απλά το αγνόησα. Εκείνη τη στιγμή με φώναξε η μαμά μου για να φύγω. Πηγαίναμε προς το σχολείο αλλά κάτι σημαντικό προέκυψε. Ο Παναγιώτης μόλις το είδε είπε ότι δεν πρόκειται να φτάσουμε στο σχολείο. Είδαμε στον ουρανό ένα UFO να έρχεται προς εμάς. Μέσα ήταν ένας εξωγήινος. Όταν τον είδα μου έκανε εντύπωση το κεφάλι του. Ήταν κόκκινο, μεγάλο και είχε πάνω κάτι σαν αγκάθια. Βέβαια δεν προλάβαμε να τον δούμε και καλά γιατί τρέξαμε μέσα στο σπίτι. Αυτός ο εξωγήινος υπάρχει μέχρι τώρα στο σπίτι μας. Βέβαια τώρα έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ που είναι σε όλα τα σπίτια. Αυτόν τον εξωγήινο τον λένε covid.  Όσοι τον ακουμπούσαν γίνονταν χρυσοί. Οι δυσκολίες που υπάρχουν στους ανθρώπους που μένουν σπίτια είναι ότι έχουν μοναξιά δεν μπορούσαν να δουν αγαπημένα πρόσωπα γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν από το σπίτι. Είχαν έλλειψη φαγητού, νερού και πέθαιναν πολλοί άνθρωποι. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να βρουν μια άκρη για το πώς γινόταν αυτό. Τον πιο πολύ φόβο αυτοί τον είχαν γιατί ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να φτιάξουν αντίδοτο. Όμως φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια τους. Μετά από καιρό κάποιοι εξωγήινοι έρχονταν μέχρι και στα σπίτια. Αντίθετα κάποιοι πέθαιναν  και στις αυλές γιατί δεν άντεχαν άλλο. Ελπίζω σύντομα να τελειώσει αυτό και να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας.

                                                  Άρτεμις – Μαρία Τρέχα, τάξη Ε2

                                                  23ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας